Rozdział 13

No to mamy kolejny rozdział. Trzynasty, oby nie pechowy chociaż za wesoły nie jest. Wiem, jestem okrutna za to co tam niżej zrobiłam (chodzi mi o treść) ale jest to chyba nieuniknione dla dalszych losów Rose i Gregoria. Wybaczcie że znowu tak krótko ale jest tak gorąco że mi się całkiem nie chce pisać a szare komórki nie pracują. Następnym razem postaram się bardziej. Miłego czytania :) 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tej nocy też mi się śnił Zach.

            Kolejne dni nie różniły się niczym od poprzednich. Ja siedziałam z Corinne a chłopaki na zmianę patrolowali miasto i pilnowali mnie. Co jakiś czas niańczyłyśmy Chrisa. Niestety nie należy on do najgrzeczniejszych…dzieci. Mój dom został dokładnie przez niego przeszukany. Każda szuflada i zakamarek był wywrócony do góry nogami. Kaprysił przy jedzeniu i nie chciał siedzieć spokojnie, kilka razy się popłakał aż w końcu zasnął w fotelu i przez godzinę miałyśmy spokój. W ten dzień obie z Corinne postanowiłyśmy że nie zostaniemy niańkami do żadnego dziecka i poważnie rozważymy decyzję o macierzyństwie. Oczywiście kiedy Chris się obudził i przyszedł po niego Gregorio udałyśmy że był strasznie grzeczny.

- Ej chłopaki co dziś robimy? – marudziła Corinne.

- My idziemy do kina – Adrian pociągnął Corinne za rękę – możecie iść z nami.

- Taka podwójna randka? – Gregorio spojrzał na Chrisa – z dzieckiem u boku? Nie, dziękuję. – szeroko się uśmiechnął – Zaprowadzę go do domu – brodą wskazał na blondyna który deptał swoją odwiązaną sznurówkę. Gregorio pokręcił głową i pociągnął go za rękę. – Idziemy do domu.

- Nie chcę.

- Jak to nie chcesz?

- Zostaje z Rose. – tupnął nogą i wyrwał się Gregoriowi. – Nie idę z tobą bo jesteś niemiły. – stanął za mną i zaglądał mi przez ramię w jego stronę i pokazał mu język.

- Nie obchodzi mnie to. Idziemy do domu. I koniec dyskusji. – złapał go za rękę i wywlókł z mojego domu. Pokręciłam głową z uśmiechem. Chwilę później Corinne i Adrian też wyszli głośno się śmiejąc z zachowania Chrisa.

            Padłam ze zmęczenia na łóżko. Jakie to było męczące. Chris nie należy do łatwych osób ale ciekawe jaki będzie kiedy dorośnie. Dla rozluźnienia się włączyłam telewizor. Przez kilka minut skakałam po kanałach. W końcu lekko zdenerwowana zostawiłam na wiadomościach. Ulewne deszcze, ktoś wygrał w totka, i spadł samolot…samolot…spadł.

- O em dżi. Współczuje ludziom którzy stracili rodzinę.

            Uważniej zaczęłam słuchać. Ciemnowłosa prezenterka wyraziła swoje współczucie a na ekranie pojawiła się lista osób które leciały tym samolotem

            Rosemary Rogers

            Dan Vega

            Julia Black

            David Black

            ….

Że co?! Co?! Przecież…

Złapałam za telefon i nie wiedzieć czemu zadzwoniłam do Gregoria.

- Co jest mała?

- Gregorio…- zaczęłam szlochać.

- Co się dzieję.

- Przyjdź….proszę….błagam. – rozłączyłam się.

            Nie zauważyłam kiedy Gregorio wszedł, nie zarejestrowałam nawet tego że ktoś wyłączył telewizor i że jestem przykryta kocem. Wtuliłam się w niego i chyba musiałam zasnąć. Kiedy otworzyłam oczy pogłaskał mnie po głowie. Machinalnie usiadłam i rozejrzałam się po pokoju pełnym ludzi. Corinne usiadła obok mnie i wytarła mi policzki mokre od łez.

- Płakałaś przez sen. –mocno mnie do siebie przytuliła. – Tak mi przykro. Mam powiedziała że możesz się do nas wprowadzić. Nie zostawimy cię tak. Masz mnie, Gregoria, Adriana. Nikt cię nie zostawi. – trajkotała. Już po jej drugim zdaniu przestałam słuchać.

- To nie oni prawda? – spojrzałam na Gregoria. Odwrócił wzrok. – Prawda? Proszę powiedz to. Powiedz!

- Nie mogę. – pogłaskał mnie jeszcze raz – Naprawdę mi przykro.

            Zamknęłam oczy.

- Zostawili mnie. – ktoś mnie mocno przytulił. – Zostawili mnie samą. Tym razem już na zawsze. – ktoś wziął mnie na ręce i zaniósł do mojego pokoju.

- Otwórz oczy -  czułam jego oddech na moim policzku. – Rose…otwórz oczy. – pokręciłam głową. – Czemu nie?

- Tu mi dobrze.

- Hmm…to może spróbuj jeszcze zasnąć.

            Położył mnie na łóżko i przykrył. Po chwili usłyszałam jego kroki.

- Nie zostawiaj mnie. Proszę.

- Dobrze. – położył się obok mnie. Otoczył mnie ramieniem i już po chwili spałam.

            Obudziły mnie głosy. Obce głosy. Otworzyłam oczy i cicho jęknęłam. Od razu obok pojawił się Gregorio.

- Jestem tutaj. – podniosłam się i przytuliłam do niego.

- Kto jest w domu?

- Policja.

- Co?

- Przyszli cię poinformować…

- O czym? – głos mi się załamał. Zamiast odpowiedzieć pomógł mi wstać i wyprowadził mnie z pokoju.

            Nie wszystko pamiętam z rozmowy z policjantem.

- Rosalie Black…twoi rodzice…uszkodzone skrzydło…przykro mi…pomoc przy…zaoferowali się przyjąć cię…w razie kłopotów…dziękuję za…do widzenia.

            Odwróciłam się na pięcie i zamknęłam się w łazience. To takie nie fair. Nie fair. Oni do mnie wracali. Wracali do domu. Do swojej córki. Ani oni mnie nie zobaczą ani ja ich. Już nigdy. Nigdy. Co ja teraz zrobię? Sama na świecie. Sama?...sama. Corinne kiedyś będzie chciała sobie ułożyć życie a ja jej nie będę do tego potrzebna. Gregorio wygra wojnę z Philipem i wróci do swoich rodziców. A ja? No właśnie.

            Ze łzami w oczach wróciłam do salonu. Gregorio nadal stał w tym samym miejscu.

- Spakowałem ci kilka rzeczy. Chcesz jechać do Corinne? A może do mnie?

Wzruszyłam ramionami. Podeszłam bliżej. Przez chwilę mi się przyglądał.

- Mogę do ciebie…albo do niej…albo…nie…nie wiem.

- Zabiorę cię dzisiaj do siebie. Coś wymyślimy. Obiecuję. Nie zostaniesz sama.

- Dziękuję.

            Objął mnie ramieniem i wyszliśmy w ciemną noc. Rozejrzał się i rozwinął swoje skrzydła. Chwile później wylądowaliśmy przed jego domem.