Rozdział 30

Sorki że dopiero teraz ale pracuje i niestety mam mało czasu na cokolwiek. Krótko...nawet bardzo ale na razie nie ma szans na cos dłuższego.        

                Nie pamiętam co się stało. Wiem, że minęło dużo czasu od kiedy jestem uśpiona w swoim własnym ciele.

                Nie wiem co się dzieje. Te wszystkie okropne rzeczy… to nie ja je robię. To nie ja krzywdzę tych ludzi.

                Ta moc która jest we mnie, jest na tyle silna że usypia mnie, a kiedy się budzę jestem w innym miejscu, często wiele dni później.

                Na początku walczyłam ale Philip, który jest we mnie sprawiał, że robiłam się coraz słabsza. Teraz nie mam siły utrzymać swojej świadomości przez 15 minut bez dłuższego odpoczynku.

                Czasem Philip pożycza mi swoją moc żebym dłużej była świadoma i żebym musiała patrzeć na to wszystko co robi. Mój ból wzmacnia go, cieszy się nim. Ale czasem jestem obecna a on o tym nie wie natomiast ja dowiaduje się wielu ciekawych rzeczy.

                Wiem że Gregorio chce mnie uratować, wiem że bardzo się stara. Wiem też że tęsknią za mną i  nie chcą mnie zabić.

- Znowu jesteś tutaj?

- To nadal moje ciało. To ty nie jesteś tu mile widziany.

                Szyderczy śmiech. Często go słyszę.

- Teraz to ja mam władze nad tym ciałem, które nadal jest słabe i nie da się go porównać do mojego.

- Twoje ciało zostało spalone.

                Zdenerwował się. Poczułam ukłucie, oznaczające wściekłość.

- Zemszczę się, oni o tym wiedzą. Są zbyt słabi bo nadal myślą że to jesteś ty.

                Kolejny szyderczy śmiech. Zamknęłam się na wszystkie doznania, trochę tak jak zmęczony człowiek zamyka oczy. Ale nim zdążyłam odpłynąć w wiecznie otaczającą mnie nicość coś szarpnęło ciałem i usłyszałam odgłosy walki, zbyt słaba żeby zobaczyć co się dzieje czekałam aż Philip ucieszy się z zadanej śmierci. Ale nic takiego nie nastąpiło. Czułam tylko złość Philipa spowodowaną porażką. Czując nową nadzieję użyłam resztek sił żeby spojrzeć.

                Philip miotał się moim ciałem. Miał związane przeguby. Prowadzili go strażnicy Podziemia. Ludzie Gregoria i jego ojca Lucyfera.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                Wciąż jesteśmy w celi, bardzo pilnie strzeżonej. Pod drzwiami stoi dwóch strażników, dalej kilku następnych i co chwilę przechodzą uzbrojeni strażnicy. Wszyscy patrzą na Philipa z pogardą.

                Podobno był tutaj Gregorio. Szkoda że byłam wtedy zbyt osłabiona. Możliwe że udałoby mi się pokazać mu, wciąż tu jestem.

                Ale on to wie, jestem tego pewna.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kilka dni po pamiętnym przeze mnie połączeniu mojej mocy z mocą Dawida do zamku zawitało kilku strażników. Byli to wysocy i umięśnieni mężczyźni w mocno opiętych czerwonych koszulkach i luźnych spodniach, na plecach mieli przypięte kołczany z strzałami i bardzo duże łuki. Już na pierwszy rzut oka widać było że w walce wręcz są dobrzy ale ze strzelania z łuków byli najlepsi. Ich pojawienie się oznaczało że w zamku pojawił się ktoś z Akademii. Aż ciarki przeszły mi po plecach. Doskonale pamiętam kiedy sam musiałem tam uczęszczać.

                Wiecie w każdej Akademii chodzi o uczenie się, tak samo w naszej, tylko z małą różnicą że tam Anioły, każde, zarówno Światłości jak i Ciemności uczą się jak być silnym, bezwzględnym wojownikiem. Ja jako syn Lucyfera, długo oczekiwany i przez wielu znienawidzony jeszcze przed urodzeniem miałem najcięższy trening ze wszystkich. Byłem zamykany w ciemnym pomieszczeniu abym nauczył się nie wpadać w panikę, głodzili mnie abym nauczył się wykorzystywać swoje rezerwy a później żebym sam starał się znaleźć pożywienie. Walczono ze mną przez kilka dni bez przerwy na zmianę magią lub mieczem. Wciskano mi do głowy wiedzę a kiedy czegoś nie zapamiętywałem dostawałem kary, cielesne lub wymyślano coś równie okropnego. I nie ma co się dziwić że bywam zimny i niedostępny.

                Stanąłem przed jedną z sal, co prawda była mniej używana niż Sala Tronowa ale była równie piękna jak tamta. Wziąłem kilka głębokich wdechów i przywdziałem na twarz maskę osoby silnej i dorównującej memu ojcu. Wkroczyłem do sali i po chwili zatrzymałem się.

                Na środku stał duży stół a wokół niego stała moja matka, mój ojciec oraz sam najwyższy kapłan Aurox. Był to stary człowiek z pamięcią absolutną i niestety miał również ostre spojrzenie jak mój ojciec. Postrach wszystkich wojowników.

- Dzień dobry – przywitałem się lekko się kłaniając kapłanowi i moim rodzicom.

- Synu chyba pamiętasz Auroxa? – nie czekając na moją odpowiedź kontynuował wypowiedź – Aurox przybył tutaj ponieważ musimy jak najszybciej rozwiązać sprawę Rosalie i Philipa. Aurox ma pewna teorię. Proszę usiądź i wysłuchaj go. -  jego wzrok mówił mi że mam usiąść i nie robić głupot.

- Witaj Giorgio – kapłan przywitał się ze mną dając znać że dopiero teraz mogę usiąść. Zrobiłem to. – Przestudiowałem wiele ksiąg i szukałem rozwiązania tej trudnej dla wszystkich sytuacji. I chyba już wiem co musimy zrobić. Nie będzie to łatwe zadanie i musisz być tego świadomy. Podejrzewam że w ciele Rosalie jest Philip oraz że oboje są świadomi. Jeden nieostrożny ruch i Rosalie zginie. – wstrzymałem oddech ale nie odezwałem się. – Rozwiązaniem sytuacji jest zabicie Philipa ale pozostawienie mocy. \

- Chcesz powiedzieć że Rosalie ma zostać Aniołem? – podniosłem się z krzesła.

- Tak.